'Milou de Moor (19) was ernstig ziek, met steeds zwaardere en vervelender symptomen én zonder uitzicht op herstel. Haar euthanasieplan was al helemaal rond, tot haar huisarts op het laatste moment ging dwarsliggen. Met dramatische gevolgen: Milou panikeerde en zag geen andere uitweg meer dan zelfmoord.'
En nu dienen haar ouders en tweelingzus een klacht in tegen de huisarts bij het Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg.
'Ze hebben 8 jaar aan de zijde van Milou meegevochten tegen haar ziekte en mensen er vaak van moeten overtuigen dat het meisje écht ziek was. Lupus, een zeldzame auto-immuunziekte aan de hersenen, maakte dat Milou plots woede- aanvallen en zenuwpijn kon krijgen of helemaal weg kon vallen. Het werd steeds erger en Milou wilde de slopende en ongeneeslijke ziekte niet uitzitten tot het eind. "Ze wilde niet leven zonder dat ze zich nog van iets bewust zou zijn."
Milou koos voor een waardig, zelf geregisseerd afscheid: euthanasie. De Nederlandse euthanasiestichting gaf een verklaring af en bij het Universitair Ziekenhuis (UZ) in Gent, waar Milou werd behandeld, liep er al 3 jaar een procedure bij het Ethisch Comité. Ook de huisarts wist van haar wens.'
Maar die huisarts krabbelde op het laatst terug.
'Voor de familie kwam de reactie van de huisarts compleet uit de lucht vallen. "Ze had niets te maken met de euthanasie, Milou werd behandeld in Gent. De huisarts kwam de laatste 1 à 2 jaar wel regelmatig bij ons thuis langs en we waren dan altijd heel open over de euthanasie. Ze gaf Milou zelfs letterlijk een schouderklopje, omdat ze het zo knap van haar vond dat ze gesprekken voor de procedure doorliep. Ze had blijkbaar nooit verwacht dat het echt zou gebeuren."'
'Uiteindelijk kwam de huisarts niet terug op haar beslissing, waardoor het Belgische ziekenhuis het niet aandurfde. Milou, volgens haar moeder dapper en strijdbaar, raakte overstuur bij het vooruitzicht de steeds erger wordende ziekte tot het eind te moeten dragen. "Het komt wel goed, zei ik tegen haar. Ik hoorde het mezelf op een gegeven moment ook zeggen", zegt Nicolle.
Toen Milou zei dat ze even alleen wilde zijn en de appelbloesem in de boomgaard nog eens wilde ruiken, nam ze haar lot in eigen hand.
"Het meest wrange is dat het akkoord voor euthanasie er was. Het was alleen nog een kwestie van de datum vastleggen waarop Milou afscheid zou nemen."'
Deze huisarts was, als ik mag afgaan op dit verslag, zo inconsistent dat hij of zij een tik op de vingers verdient.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten