Lies wil weg

Een opvallend artikel in Vrij Nederland 15-0-2013, onder de kop '"Sterven is een mensenrecht", met 'Vrijwillig levenseinde' als hoedje.
Intro: 'Lies Middendorp (85) weet het zeker: ze wil geen 86 worden. "Je bent of te vroeg of te laat. Tja, dan ben ik liever te vroeg.'
Een kordaat type, weet wat ze wil. of liever: wist, want uit de laatste regels van het artikel (door Eefje Blankevoort) blijkt dat ze inmiddels is overleden. Ja, door eigen toedoen, precies zoals gepland.
'Mijn leven is klaar. Natuurlijk vind ik het leuk als de poes kopjes komt geven. Maar er komt niets meer bij, het wordt alleen maar minder.' Die laatste zin zou een echo van mijn moeder kunnen zijn.

Het artikel is deel van een 'fotojournalistiek project van Eefje Blankevoort en Wouter Jansen over het zelfgekozen levenseinde. Wilt u ook uw verhaal vertellen? Neem dan contact op via laatstewil@dood.nu.

Dat heb ik gedaan en aan de statistieken van dit blog te zien had dat effect.

Verdwenen maar niet vergeten

Boven, in de vensterbank van mijn schrijfkamer, staat een portret van mijn vader. Beneden, in de huiskamer, een van mijn moeder, over wie dit blog ging. Ging, want het is voorbij.
Ze zijn er nog, maar niet in levenden lijve, of life, zoals jongeren misschien eerder zullen zeggen.
Ze zijn op dezelfde plek waar andere doden zich bevinden, in mijn hoofd (herinneringen) en op afbeeldingen. Wie van de twee ik het vaakst zie, hangt af van wat ik doe.

Veel bekeken is dit blog niet. Het heeft vandaag een 'pageview'-geschiedenis van welgeteld 402. Ik begon 30 april 2010, 8 januari 2013 plaatste ik het bericht over het artikel in Relevant.
Maar ik laat het staan. Er zijn zoveel vragen rond het levenseinde, dat nog jaren na nu mijn moeder kan dienen als voorgangster en voorbeeld.