woensdag 23 september 2015

Het Kites Team

Voorgaand bericht, over Milou, herinnerde me aan een artikel dat op 28 februari 2015 in de Volkskrant verscheen, over het Kites Team, een Vlaamse groep artsen en verpleegkundigen die met doodzieke kinderen en hun ouders praat als behandelingen niet meer werken.

KITES

Dat gaat niet zozeer over euthanasie, als over palliatieve sedatie. De aanleiding voor het artikel was wel dat sinds kort de mogelijkheid van euthanasie wel bestaat, maar dat is 'echt een zeldzame laatste optie'. Kinderen en tieners blijken zeer aan het leven te hechten, het zijn vaak de ouders die het lijden van hun kinderen niet kunnen aanzien.
Kites (Kinderen In Thuis- En Supportieve zorg) is 'het palliatieve thuisteam voor kinderen dat verbonden is aan het Kinderziekenhuis van het UZ Leuven, vergelijkbaar met het Koesterteam van het UZ Gent. Oorspronkelijk bedoeld voor kinderen die niet meerte genezen zijn van kanker, maar nu voor alle chronisch zieke kinderen die thuis gaan sterven, wat daarvan ook de reden is.'

Milou wou weg

Een artikel in het AD van deze week.
'Milou de Moor (19) was ernstig ziek, met steeds zwaardere en vervelender symptomen én zonder uitzicht op herstel. Haar euthanasieplan was al helemaal rond, tot haar huisarts op het laatste moment ging dwarsliggen. Met dramatische gevolgen: Milou panikeerde en zag geen andere uitweg meer dan zelfmoord.'
En nu dienen haar ouders en tweelingzus een klacht in tegen de huisarts bij het Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg.

'Ze hebben 8 jaar aan de zijde van Milou meegevochten tegen haar ziekte en mensen er vaak van moeten overtuigen dat het meisje écht ziek was. Lupus, een zeldzame auto-immuunziekte aan de hersenen, maakte dat Milou plots woede- aanvallen en zenuwpijn kon krijgen of helemaal weg kon vallen. Het werd steeds erger en Milou wilde de slopende en ongeneeslijke ziekte niet uitzitten tot het eind. "Ze wilde niet leven zonder dat ze zich nog van iets bewust zou zijn."
Milou koos voor een waardig, zelf geregisseerd afscheid: euthanasie. De Nederlandse euthanasiestichting gaf een verklaring af en bij het Universitair Ziekenhuis (UZ) in Gent, waar Milou werd behandeld, liep er al 3 jaar een procedure bij het Ethisch Comité. Ook de huisarts wist van haar wens.'

Maar die huisarts krabbelde op het laatst terug.

'Voor de familie kwam de reactie van de huisarts compleet uit de lucht vallen. "Ze had niets te maken met de euthanasie, Milou werd behandeld in Gent. De huisarts kwam de laatste 1 à 2 jaar wel regelmatig bij ons thuis langs en we waren dan altijd heel open over de euthanasie. Ze gaf Milou zelfs letterlijk een schouderklopje, omdat ze het zo knap van haar vond dat ze gesprekken voor de procedure doorliep. Ze had blijkbaar nooit verwacht dat het echt zou gebeuren."'
'Uiteindelijk kwam de huisarts niet terug op haar beslissing, waardoor het Belgische ziekenhuis het niet aandurfde. Milou, volgens haar moeder dapper en strijdbaar, raakte overstuur bij het vooruitzicht de steeds erger wordende ziekte tot het eind te moeten dragen. "Het komt wel goed, zei ik tegen haar. Ik hoorde het mezelf op een gegeven moment ook zeggen", zegt Nicolle.
Toen Milou zei dat ze even alleen wilde zijn en de appelbloesem in de boomgaard nog eens wilde ruiken, nam ze haar lot in eigen hand.
"Het meest wrange is dat het akkoord voor euthanasie er was. Het was alleen nog een kwestie van de datum vastleggen waarop Milou afscheid zou nemen."'

Deze huisarts was, als ik mag afgaan op dit verslag, zo inconsistent dat hij of zij een tik op de vingers verdient.


donderdag 6 augustus 2015

Cobi Geluk had geen geluk - of toch wel

Het haalde dagbladen (o.a. PZC en de Volkskrant, niet-abonnees zie ook hier) en ook Relevant juli 2015: de strijd tussen Cobi Geluk, die wou sterven, en het verpleeghuis Ter Reede, deel van WVO Zorg, dat het niet toestond. 'We besloten de zorgovereenkomst op te zeggen en haar mee naar huis te nemen. Vervolgens werden we bij de directie geroepen en kregen te horen: "Hier geen euthanasie en we laten naar niet gaan." De directie probeerde haar euthanasie dus te beletten.
Het kostte twee rechtszittingen voordat ze haar wens mocht uitvoeren. Uit die zittingen bleek dat het opzeggen van de zorgovereenkomst wettig was en dat Cobi Geluk wilsbekwaam was. Beide rechters (eerst Middelburg, daarna Utrecht) oordeelden ten gunste van haar en het verzoek in Utrecht om de uitspraak van die in Middelburg te schorsen werd afgewezen.
'De rechter zei afsluitend tegen de directie: "Ik ga ervan uit dat u de wens van mevrouw respecteert. Dat is het laatste dat u voor haar kan betekenen. Ik hoop dat u niet weer iets verzint om het tegen te houden." Tot het laatst zei mijn moeder: "Het is mijn leven, of niet soms?"
Op 22 april heeft ze vastberaden het dodelijke drankje opgedronken.'

Ze had het geluk (bij een ongeluk) dat haar zoon Hans Geluk haar ondersteunde. Het is raden naar de motieven van die directie. Als ze religieus zijn, dan blijkt dat niet uit hun website.
Steun is dus nog steeds aan te raden. Wonen bij Ter Reede is af te raden.

dinsdag 7 juli 2015

Het sterven van mevrouw Geluk

Weer eens een schrijnend geval, van een verpleegtehuis dat zich verzet tegen een door Coby Geluk gewenst eind. Zie de Volkskrant 1-5-2015, zie de pdf die de Levenseindekliniek op internet plaatste.
Wat een gedoe, voordat zij uiteindelijk kon gaan.