Vandaag een groot artikel in de Volkskrant over euthanasieconsulent Bert van den Ende, in het Albert Schweitzer Ziekenhuis in Dordrecht. Vooral een regisseur, of/en intermediair tussen stervende, ziekenhuispersoneel en familie. Het gaat hier over mensen die fysiek volkomen aan hun eind zijn en families die daar niet aan willen, maar ook over mensen die nog niet helemaal aan hun eind zijn, maar waarvan de familie wil dat het opschiet.Wees op tijd met je wens, is zijn advies.
Nou, dat hoef je moeder niet te vertellen. Ze ís op tijd.
'De dood is niet maakbaar.' Daarvan is moeder zich bewust. Wij ook.
Eén citaat uit het interview:
' Vorig jaar kreeg hij 43 verzoeken om euthanasie. De patiënten leden bijna allemaal aan kanker. In totaal werden 8 verzoeken ingewilligd, al gebeurde dat niet altijd in het ziekenhuis zelf. 'Een tijd geleden werd ik omhelsd door een man toen hij hoorde dat het mocht' - zó blij was hij', zegt Van den Ende. 'Het is soms echt een oplossing.'
Het is een belangrijke voorwaarde voor euthanasie: de patiënt moet ondraaglijk en uitzichtloos lijden. 'Ik hoor gezonde mensen wel eens zeggen: als ik in een rolstoel terecht kom, dan hoeft het voor mij niet meer. Nou, bij de mensen die ik zie, is dat gevoel dan al een hele tijd opgerekt hoor. Het is niet zo dat ze het even niet meer zien zitten.'
Bij de meerderheid gaat het om kanker die uitbehandeld is. 'Ik zie mensen die incontinent zijn geworden en alles laten lopen. Mensen die niet meer uit hun woorden kunnen komen, constant misselijk zijn, niet meer kunnen lopen, en blaren in hun mond hebben waardoor ze niet meer kunnen eten. Mensen die ontzettend mager zijn, hun hand niet eens meer op kunnen tillen. Hun lichaam zegt gewoon: dit redden we niet meer.'
Ik weet al wat moeder zou zeggen: dat wil ik nu juist vóór zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten