Vandaag met L. en G. gepraat. O.a. over L's moeder. Die woont in een aanleunwoning bij een verzorgingstehuis. Ze kan weinig zelf - en lijkt weinig te beseffen, of krampachtig vast te houden aan vroeger, toen ze nog alles kon.
Rolstoel, hulp bij wassen, hulp bij aankleden, centraal eten, hup hup schrok schrok (maar ze kan het nog zelf). Ze herkent haar dochter nog. Ja hoor, zegt ze, ze kan alles zelf nog. Wat toonbaar niet zo is. Heel bang om in de verpleegafdeling (zelfde tehuis) terecht te komen.
Maar besluiten om er zelf een eind aan te maken komt niet in haar op, volgens L.
Grif onderschreven we het recht van ieder mens om een eind aan zijn leven te maken. Maar hoe is dat voor de nabestaanden?
Is het ook een te respecteren keuze om je aan de goden over te leveren en af te wachten hoe je einde zal zijn? Ja, ook.
En nog over demente mensen: die zijn misschien niet per se ongelukkiger dan niet-demente mensen.
Ik vertelde ook over Mieka en haar blog over haar moeder. En dat we ideeën hebben voor een dialoog over dit onderwerp. Maar dat ik nog moeilijk kan zeggen wat 'het me doet'. Daarvoor moet misschien de aftakeling dichterbij komen? Het is nu nog een besluit, dat van mijn moeder, dat heel 'verstandig' overkomt, hoewel het haar al zeer heeft beziggehouden. Getuige dat ze erover heeft nagedacht zich te laten doodvriezen.
Als ik me voorstel hoe ik zou zijn over bijna dertig jaar, en dan: moeite met alles, uitgeput, steeds minder kunnen, steeds meer vertrouwde zielen die verdwijnen - ik kan het me voorstellen dat ik zou denken: ik ga maar.
Maar het is onherroepelijk.
Dat zou me lang tegenhouden.
Maar besluiten om er zelf een eind aan te maken komt niet in haar op, volgens L.
Grif onderschreven we het recht van ieder mens om een eind aan zijn leven te maken. Maar hoe is dat voor de nabestaanden?
Is het ook een te respecteren keuze om je aan de goden over te leveren en af te wachten hoe je einde zal zijn? Ja, ook.
En nog over demente mensen: die zijn misschien niet per se ongelukkiger dan niet-demente mensen.
Ik vertelde ook over Mieka en haar blog over haar moeder. En dat we ideeën hebben voor een dialoog over dit onderwerp. Maar dat ik nog moeilijk kan zeggen wat 'het me doet'. Daarvoor moet misschien de aftakeling dichterbij komen? Het is nu nog een besluit, dat van mijn moeder, dat heel 'verstandig' overkomt, hoewel het haar al zeer heeft beziggehouden. Getuige dat ze erover heeft nagedacht zich te laten doodvriezen.
Als ik me voorstel hoe ik zou zijn over bijna dertig jaar, en dan: moeite met alles, uitgeput, steeds minder kunnen, steeds meer vertrouwde zielen die verdwijnen - ik kan het me voorstellen dat ik zou denken: ik ga maar.
Maar het is onherroepelijk.
Dat zou me lang tegenhouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten