De einder

Eind maart belde ik moeder, om een afspraak voor Pasen te maken.

'Ja, ik wil je nog wat zeggen. Ik heb een consulent van De Einder geraadpleegd.
Je weet wel dat ik mij de laatste tijd in snel tempo voel aftakelen. Heb volksdansen afgezegd, zal ook niet lang meer kunnen deelnemen aan het koor, kan eigenlijk niet meer goed fietsen, heb nog steeds last van mijn handen, enzovoort, bovendien voel ik me voortdurend uitgeput.
En ik wil liever niet meemaken dat ik een verpleegtehuis terecht kom, en in een verzorgingshuis, met al die idiote bezigheden en personeel dat je, hoe goedbedoelend ook, vaak behandelt als een kleuter, daar heb ik geen zin in.
Ik heb erover gedacht, na die strenge winter, om een heleboel slaappillen in te slaan, en dan als het weer zo koud is, die pillen in te nemen en op mijn balkon te gaan zitten en me te laten doodvriezen.
Maar de consulent heeft me ervan overtuigd dat dit geen goed methode is: de kans op mislukken is te groot.

Ook heeft de consulent me aangeraden hierover te praten met mijn kinderen. Eerst een voor een. Dan met alle drie samen. En met haar arts.
Dus ik wil een afspraak maken. Met Pasen hoeven we het daarover niet te hebben.'

Op 6 april, direct na ons bezoek aan moeder op 2e Paasdag, heb ik met haar gesproken.
Om een lang verhaal kort te maken: ze bezwoer me niet depressief te zijn en ook nu nog geenszins van plan te zijn om een eind aan haar leven te maken. Maar ze wil vooral de spullen in huis hebben voor het geval dát. Ze wil voorbereid zijn.
Ik heb gezegd dat te respecteren. Sterker, ik kan het me voorstellen. Zelfs met het slotbeeld van die ene Spaanse film nog helder in mijn geheugen. Mooie film trouwens, die deze doodswens (zo noemen ze dat bij De Einder) goed toont. Hoe heette die ook al weer? Weer eens niet genoteerd in m'n lijstje Gezien... (Thema: vergeetachtigheid.)
Even opgezocht: Mar adentro, van Alejandro Amenábar.
Die speurtocht leverde in bijna één muisklik nog wat materiaal op, op de website van het Humanistisch Verbond: zie hier.

Op 28 april waren we er allemaal, bij moeder: zus H., broer P. en ik en consulent F. Die heeft, had ik al van moeder gehoord, een eigen praktijk.
Dat was een nuttig gesprek. We blijken, en dat verwondert me niet, alle drie moeders wil te respecteren. P. had wat moeite met moeders weerzin tegen verzorgingstehuizen. 'Er zijn ook hele goede!' Maar dat neemt niet weg dat ook hij het principe onderschrijft dat een mens het rechts zou moeten hebben een eind aan zijn leven te maken, als hij dat wil.
F. heeft ons zeer precies gewezen op de juridische haken en ogen. Immers, wie meewerkt aan iemands dood, is strafbaar, ook als dat een zelfgekozen einde is.
Praten mag, steunen ook, aanwezig zijn ook zelfs, maar instructie en praktische hulp zijn strafbaar, tot en met het fijnstampen van de pillen en het aanreiken van de dodelijke vla. Je moet dus heel zorgvuldig zijn. Ze moet het echt zélf doen.
(Dat valt niet mee, met die handen...)
Ik kreeg wel een goede indruk van die man. Hij leidde het gesprek heel bekwaam, liet ons alle ruimte maar bewaakte intussen een beetje de structuur, en zorgde ervoor dat alles aan bod kwam.
Inclusief het gesprek met de arts. Dat vond moeder moeilijk, maar na bespreking al minder. Ze wil twee kinderen mee, en na enig denken koos ze H. en mij.
Wij gaan dus een afspraak maken. Ik hoop dat mijn soms wat erg aanwezige en gepassioneerde zus daar niet al te aanwezig zal proberen te zijn. Maar ze heeft levenservaring genoeg om het goed te doen.

Geplaatst op 30-4-10