Onlangs trof me in een column van Marcel Möring een daarin vervat Jiddisch verhaal.
Ongeveer zo:
De Dood kwam langs bij een koopman. 'Je tijd is gekomen, koopman.'
'Maar ik ben nog niet zo ver! Mijn dochters zijn nog niet getrouwd, mijn zoon is een jonge lastpost, ik heb nog zoveel te doen, Dood!'
De Dood streek voor één keer over zijn eh, hart. 'O.k., ik geef je uitstel en ik laat je weten wanneer ik weer kom.'
Vele jaren later stond de Dood opnieuw voor zijn deur. 'Je tijd is gekomen, koopman.'
'Maar je zou me laten weten wanneer je komt! Ik heb niets gemerkt...'
'O nee?' sprak de Dood. 'Je haren vallen uit, je handen zijn gerimpeld en hebben witte vlekken. Je hebt geen trek meer in eten en de wijn laat je staan. Je hebt jicht en loopt met een stok. Hoezo heb ik geen tekenen gegeven?'
'Je hebt gelijk, Dood. Neem me maar mee.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten