Dagje moeder

Op 14 september een hele dag met moeder doorgebracht. Die begin met nog eens doornemen van de Zwarte Doos. De Zwarte Doos is een, ja, een zwarte doos als je 'm van boven ziet, van karton, en daarin zit alles wat van belang kan zijn na haar overlijden.

Als moeder haar voornemen uitvoert, is ze over een maand dood.

Ik kan het me nog niet helemaal voorstellen. 'U bent nog zo goed', zoals huisarts en Einder-consulent beiden zeiden. Ja, ze ziet er goed uit voor 89 jaar, maar ze voelt zich eigenlijk voortdurend uitgeput en heeft doorlopend last van tintelende vingers en ander ongemak. Maar vooral heeft ze het idee dat haar leven voltooid is. Ze kan nog van allerlei zaken genieten, maar 'ik doe er niets meer mee'. Langzaam maar zeker is ze afscheid aan het nemen.

Enfin, uit die zwarte doos blijkt dat ze zich grondig heeft voorbereid op ook de praktische zaken. Uitvaartondernemer, uitvaartverzekering ('het is niet veel hoor'), adressen, muziek (!), zelfs een website van een opruimdienst ('bezemschoon opleveren'; ik merk bij controle thuis dat het een verouderd adres is maar bij googlen op bezemschoon opleveren komt een risje bedrijven langs), rekeningnummers, testament, enzovoort. Plus nog eens allerlei verklaringen die met haar zelfgekozen einde te maken hebben.

We hebben alles doorgenomen, een excursie gemaakt langs Philips-fabrieken en Antilopelaan (het huis stond leeg), mijn interview vervolgd e.d. Ze was blij dat ik een hele dag bleef.

Op de weg terug bedacht ik een eerste tekst voor de overlijdensadvertentie. Maar omdat ik reed, kon ik hem niet opschrijven en nu ben ik hem weer vergeten. Geeft niet. Blijft staan dat het handig kan zijn er alvast een te bedenken, om met lief, broer en zus te bespreken, en dat is tegelijk een raar idee omdat ze nog leeft.
Zoals het ook raar is dat ik mijn koor nog niet kan melden dat ik niet meega naar Berlijn.

Zeker is het immers allemaal nog niet. Maar het wordt wel steeds zekerder.

Die terugweg stond toch al in het teken van de dood, omdat ik ook nog afscheid nam van kinderboekvakgenoot Peter van den H. Die heeft een hartinfarct gehad tijdens een wandeltocht in de bergen. Nu lag hij opgebaard in Vught. Dat kwam handig uit en juist die handigheid is zo futiel in het aanzicht van het einde.