Men klaagt over regen, toch is ook deze zomer een prettige periode en vandaag schijnt de zon, zoals die ook vaak scheen in Italië, waar we in de bergen hebben gewandeld.
Moeder bleef thuis. Vakantie vindt ze een te grote inspanning. Maar ze heeft wel ingestemd met het voorstel van mijn broer om nog een keer met ons naar Zoutelande te gaan, de plek waar we vroeger zo vaak op vakantie zijn geweest. Een laatste uitstapje?
Ze heeft de pillen in huis, en een alternatief drankje is ook besteld - maar (nog) niet aangekomen.
Maar naarmate de datum nadert, heeft ze het vaker over de kans dat ze het niet aandurft, of nog niet wil. Alleen elke morgen bij het opstaan weet ze het zeker. Dat gaat zo moeizaam, zo pijnlijk, dat ze weet: dit moet niet lang gaan duren.
Komt er echter bezoek, zoals in augustus dat van broer en geliefde en dat van ons, beide keren met lekkere hapjes en dat ze niets hoeft te doen, dan geniet ze. En denk ik: als we dit veel vaker deden, is het zeer de vraag of ze er uit wil stappen. Als we allemaal dicht bij elkaar woonden, om de hoek zogezegd, en er dus bijna dagelijks contact was, zou ze er dan ook ene eind aan willen maken zoals nu?
Misschien wat later, misschien evengoed. Want veel gezelligheid kan ook gewoner worden en het is levendiger, maar je wordt er niet jonger door, de slijtage blijft. Nu kijkt ze uit naar ons bezoek - als we dagelijks over de vloer zouden komen wellicht wat minder. Ook het wekelijkse borreltje met Ivan en anderen weerhoudt haar niet van haar plannen. Ze heeft inmiddels ook enkele huisgenoten in vertrouwen genomen, omdat ze het idee heeft dat ze die bij wijze van spreken zou 'verraden' als ze zomaar zou verdwijnen.
Ze is bezig met afscheid nemen, ondanks genoeglijke momenten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten