Lies wil weg

Een opvallend artikel in Vrij Nederland 15-0-2013, onder de kop '"Sterven is een mensenrecht", met 'Vrijwillig levenseinde' als hoedje.
Intro: 'Lies Middendorp (85) weet het zeker: ze wil geen 86 worden. "Je bent of te vroeg of te laat. Tja, dan ben ik liever te vroeg.'
Een kordaat type, weet wat ze wil. of liever: wist, want uit de laatste regels van het artikel (door Eefje Blankevoort) blijkt dat ze inmiddels is overleden. Ja, door eigen toedoen, precies zoals gepland.
'Mijn leven is klaar. Natuurlijk vind ik het leuk als de poes kopjes komt geven. Maar er komt niets meer bij, het wordt alleen maar minder.' Die laatste zin zou een echo van mijn moeder kunnen zijn.

Het artikel is deel van een 'fotojournalistiek project van Eefje Blankevoort en Wouter Jansen over het zelfgekozen levenseinde. Wilt u ook uw verhaal vertellen? Neem dan contact op via laatstewil@dood.nu.

Dat heb ik gedaan en aan de statistieken van dit blog te zien had dat effect.

Verdwenen maar niet vergeten

Boven, in de vensterbank van mijn schrijfkamer, staat een portret van mijn vader. Beneden, in de huiskamer, een van mijn moeder, over wie dit blog ging. Ging, want het is voorbij.
Ze zijn er nog, maar niet in levenden lijve, of life, zoals jongeren misschien eerder zullen zeggen.
Ze zijn op dezelfde plek waar andere doden zich bevinden, in mijn hoofd (herinneringen) en op afbeeldingen. Wie van de twee ik het vaakst zie, hangt af van wat ik doe.

Veel bekeken is dit blog niet. Het heeft vandaag een 'pageview'-geschiedenis van welgeteld 402. Ik begon 30 april 2010, 8 januari 2013 plaatste ik het bericht over het artikel in Relevant.
Maar ik laat het staan. Er zijn zoveel vragen rond het levenseinde, dat nog jaren na nu mijn moeder kan dienen als voorgangster en voorbeeld.

Artikel verschenen

Vandaag bij de post: Relevant januari 2013. Een jubileumnummer over 40 jaar NVVE, met een Grote Euthanasie Quiz. En mijn artikel, in de overeengekomen versie. In de inhoudsopgave heet ik abusievelijk Hans, bij het artikel staat mijn echte voornaam.
Mooie kop: 'Ik ben moe, ik wil niet meer'. Daarboven: 'De zelfgekozen dood van Nel Verschuren-Klomp'. Gelukkig geen fouten hier. Goed gekozen illustraties.
Wie de eerste versie wil lezen, zie pagina 'Ik ben moe, ik wil niet meer'.

Woorden schrappen

Vandaag telefoon van de redactie van Relevant, want we zouden het stuk nog eens doornemen om te kijken of we het gat van 1000 woorden tussen mijn laatste versie (zie voorgaand bericht) en de gewenste lengte van Relevant konden dichten. Want die versie van mij, hoe uitgebeend ook, bleef toch te lang. Terugtrekken vond ik bij nader inzien toch niet zo'n fijn idee.
En dan houd ik toch graag de regie een beetje in handen, dus stuurde ik zelf een versie van 1649 woorden. We zijn er uitgekomen.
Als alles goed gaat, verschijnt het nummer van Relevant met het artikel in januari. Een uitgebreidere versie plaats ik in dit blog en daarnaar wordt in het artikel verwezen.

Artikel voor Relevant

Afgelopen tijd bezig geweest met een artikel voor Relevant, zie ook bericht 6-11-2012. De redactie wil het graag hebben, maar vond mijn versie te lang. Ik ontving een ingekorte versie, die me niet helemaal beviel.
Vandaag heb ik een nieuwe versie ingeleverd, van 2600 woorden.
Als Relevant die niet wil, plaats ik hem hier, of ik stuur hem naar het bulletin van Stichting De Einder.

Levensteken na de dood

Een vondst op internet: een interview met humanistische uitvaartbegeleiders - waaronder mijn moeder. Ik hoor haar stem, iets lichter dan ik me (nu al) herinner.
Het is moeder helemaal: die zorgvuldige, langzame volzinnen, en ze weet waarover ze het heeft.
Nog zo'n vondst: een reactie van haar op een blog van Wim Moerenhout, 24 april 2008:
' Ik zag je in het journaal en ik vraag me af of je een neef van me bent Ik ben de jongste dochter van Anton Klomp en als je mijn neef bent,dan zou je de zoon zijn van mijn tante Marie (Klomp. Die neef had altijd al iets met gedichten, dus je bent het vast!
Groet!  '

Ik herinner me dat ze het erover had. Ja, ze had gelijk.

Nog een keer as uitstrooien

Vorige keer was broer Peter er niet bij: hij had zijn enkel gebroken bij het uitdoen van zijn schaatsen. We hadden wat as voor hem bewaard. Op 13 oktober (ja, dit bericht is wat laat) gingen we andermaal naar Bergen aan Zee, net als op 11 februari. (Maar nu zonder zus, want die kon niet.)

... en daar ging moeder voor de tweede keer.

Ze keek glimlachend toe - zo verbeeldde ik me.

Artikel Relevant

Bezig met een artikel voor Relevant. Prettig contact met de redactie, maar er is wel een verschil tussen mijn eerste aanzet van 2800 woorden en de standaardmaat voor zulke bijdragen in Relevant: 1400 woorden.
Bovendien bleek men volgens mijn contactpersoon 'gevoelig' inzake vermeldingen van Stichting De Einder.

En ik heb onthouden dat moeders consulent ook belangstelling toonde voor een artikel in het kwartaalbulletin van Stichting De Einder.

Vooralsnog kies ik voor het periodiek met de grootste oplage.

Philips Orkest Vereniging

Start gemaakt met mijn artikel. Toevallig stuit ik daarbij op een archief van recensies over de Philips Orkest Vereniging. Heet tegenwoordig het Philips Symfonie Orkest, begrijp ik.
Ik kan me de concerten nog wel herinneren! We gingen er, onder aanvoering van vader, trouw heen, zolang we de leeftijd hadden dat dat kon. Ach, vader: hij liet zich niet kennen, vond het altijd prachtig, al die mooie klassieke werken - maar Ella Fitzgerald bleef zijn lievelingsmuziek.

Definitieve uitspraak van de Toetsingscommissie

Op 19 september, na een vraag van mij, kwam dit bericht van de arts:

' Geachte familie Verschuren,

Kennelijk had ik nog niet laten weten dat ik een definitieve uitspraak van de toestings commissie heb gehad. Het handelen was conform de vereisten.

Ik had geen spijt van de steun aan jullie moeder en gezien de publicaties van andere vergelijkbare situaties, oa vorige week of 2 week gelden in de NRC van een geval van zelfdoding ben ik blij dat we deze weg gekozen hebben, voor jullie moeder , maar ook voor jullie als familie en mij zelf gezien anders justitiële complicaties.

Met vriendelijke groet,   '

Nu kan ik echt gaan nadenken over een artikel.